Κι όμως δεν ήταν μόνο η Μανωλάδα της υπερεκμετάλλευσης των μεταναστών. Λίγο πιο κάτω στην Μεσσηνία τα ίδια στα ελιοχώραφα... (αναδημοσίευση από Ε.Τύπο 25/01/2009).
Το μεροκάματο βγαίνει μία στο τόσο. Δύσκολα. Από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου, εκατοντάδες οικονομικοί μετανάστες, συχνότερα από τη Σομαλία και το Σουδάν αλλά και από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Αλβανία κ.α., «κλείνουν» δεκάωρα μέσα στα χωράφια για να παραχθεί ο «χρυσός της Μεσσηνίας»: το λάδι. Η ανταμοιβή τους είναι -το πολύ- δύο ευρώ την ώρα. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι συνθήκες εργασίας των αλλοδαπών στους ελαιώνες του μεσσηνιακού κάμπου και διαβίωσής τους στα χωριά του νομού (Φιλιατρά, Χώρα, Γαργαλιάνοι κ.λπ.) θυμίζουν… Μανωλάδα Ηλείας.
Εικοσιπεντάρηδες, γυναίκες ή ακόμα και μικρά παιδιά, πληρώνονται 20 ευρώ για δέκα ώρες εργασίας ημερησίως, χωρίς να τους παρέχονται φαγητό, στέγη ή ρουχισμός. Αρκετοί κοιμούνται στο ύπαιθρο, ιδίως το καλοκαίρι. Κάποιοι κάτω από τις ελιές με μόνη προστασία μια κουβέρτα, άλλοι σε αυτοσχέδιες χάρτινες ή ξύλινες παράγκες και ορισμένοι -πιο «τυχεροί»- σε εγκαταλειμμένες τσιμεντένιες ή τσίγκινες αγροτικές αποθήκες.
Μπορεί στο νομό Ηλείας οι περσινές αποκαλύψεις για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στην καλλιέργεια της φράουλας και διαβίωσης των αλλοδαπών αλλά και ο μετέπειτα ξεσηκωμός των ίδιων να ανέβασαν το μεροκάματο μέχρι και τα 28 ευρώ, ωστόσο σε αρκετές περιοχές της χώρας η κατάσταση εξακολουθεί να είναι απογοητευτική. Προ ημερών στη Χώρα Μεσσηνίας μια 20χρονη Ρουμάνα, εργάτρια στις ελιές, σκοτώθηκε όταν λόγω βροχής και σεισμού κατέρρευσε το παράπηγμα, το οποίο μάλιστα νοίκιαζε με αρκετούς συμπατριώτες της.
Σε ένα παρόμοιο παράπηγμα στα γειτονικά Φιλιατρά έμενε για δύο μήνες ο 26χρονος Σομαλός Αμπντούλ Μοχάμεντ. Δεν είχε ρεύμα ούτε καν νερό. Σήμερα, αισθάνεται πιο «τυχερός». Νοικιάζει ένα «σπίτι» στο κέντρο των Φιλιατρών μαζί με τον πολύ καλό του φίλο Ιμπραΐμ και ακόμα… δεκαεννιά νέους 21- 28 ετών από τη Σομαλία, το Σουδάν κ.α. Η στέγη για τους 21 συγκατοίκους κοστίζει το λιγότερο 1.000 ευρώ το μήνα. «Πενήντα ευρώ το άτομο. Καμιά φορά πρέπει να δώσουμε και 70 ευρώ». Οπως εξηγούν οι ίδιοι, το νοίκι ανεβαίνει κατά 10-20 ευρώ το άτομο, εφόσον γίνει μεγάλη κατανάλωση νερού ή ρεύματος.
«Αρχικά δεν είχαμε τουαλέτα. Ούτε κρεβάτια. Στα σκουπίδια βρήκαμε παλιά στρώματα και σε αυτά ξαπλώνουμε δυο δυο. Ο,τι υπάρχει μέσα στο σπίτι το βρήκαμε στα σκουπίδια. Και ρούχα βρίσκουμε καμιά φορά. Οταν πρωτοήρθα στο χωριό, κοιμόμουν στο χωράφι. Τώρα είναι καλύτερα», λέει -μισά αγγλικά, μισά ελληνικά- ο Αμπντούλ. Είναι ο παλιότερος ένοικος του σπιτιού, που δεν είναι παρά μια εγκαταλειμμένη, μισοφτιαγμένη κατοικία. Ο Αμπντούλ ζει στα Φιλιατρά τους τελευταίους έξι μήνες. Το καλοκαίρι δούλεψε στα καρπούζια και έπειτα στις ελιές. «Δεν έχει πια πολλή δουλειά. Μπορεί να πάω στην Πάτρα ή στην Καλαμάτα. Ή να μείνω εδώ, να δουλέψω στην οικοδομή». Ο Σομαλός γονατίζει. Σηκώνει το καπάκι μιας κατσαρόλας που βρίσκεται κατάχαμα και χαμογελάει. «Φακές. Οταν κάποιος δουλεύει, έχουμε φαγητό. Αλλιώς τρώμε μόνο ψωμί».
Ο Χαΐκ από το Σουδάν βρίσκεται στα Φιλιατρά εδώ και τρεις μήνες. Τριγυρνάει στα χωριά αναζητώντας το μεροκάματο. Η οικογένειά του είναι στην πατρίδα του. «Πρέπει να βγάλω λεφτά. Για εκείνους. Στη χώρα μου είναι πιο δύσκολα τα πράγματα».
«Το μεγάλο “κύμα” οικονομικών μεταναστών, περίπου 2.500- 3.000 άτομα, παρατηρείται στα Φιλιατρά στα τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου. Γίνεται συνεχής προσπάθεια για να αποκτήσουν οι αλλοδαποί εργάτες ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Ιδίως οι Σομαλοί και οι Σουδανοί που είναι πλέον οι περισσότεροι οικονομικοί μετανάστες στην περιοχή μας είναι ήσυχοι άνθρωποι. Και οι κάτοικοι των Φιλιατρών τούς έχουν αποδεχθεί», λέει ο δήμαρχος κ. Αλκης Ξύγκας.
Σήμερα στα Φιλιατρά υπάρχουν 1.017 αλλοδαποί με όλα τα νόμιμα «χαρτιά». «Αλλοι τόσοι όμως μπορεί να είναι οι λαθρομετανάστες που κρύβονται, ψάχνουν στέγη σε παραπήγματα και ζουν υπό άθλιες συνθήκες», αναφέρει ο δήμαρχος Φιλιατρών.
Μόνο δύο ελληνικές λέξεις -«ναι» και «κατάλαβα»- προφέρει με μεγάλη ευκολία ο 21χρονος Αμπντούλ Τσαλμ, που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από πέντε μήνες. Οπως λέει, είναι η απάντηση που δίνει στο «αφεντικό όταν φωνάζει για να κάνουμε γρήγορα τη δουλειά. Καμιά φορά με βρίζουν. Το καταλαβαίνω. Τώρα ξέρω και εγώ να βρίζω στα ελληνικά. Αλλά δεν σου λέω ποιες λέξεις…». Οπως περιγράφει ο 21χρονος, στα Φιλιατρά οι κάτοικοι είναι πιο φιλόξενοι. «Στην Πάτρα και σε άλλα χωριά πέρασα πιο δύσκολες ώρες». Ο Αμπντούλ πηγαίνει κάθε πρωί, στις 7, στην πλατεία των Φιλιατρών προς αναζήτηση δουλειάς. «Και στα χωράφια πάω και στην οικοδομή. Ο,τι υπάρχει. Ο,τι μου ζητήσουν κάνω». Ο φίλος του, ο 27χρονος Χασάν, εξηγεί: «Αν κάποιος δεν δουλεύει, έχουμε πρόβλημα όλοι μας. Γιατί αν ο Αμπντούλ δεν έχει χρήματα, θα πρέπει να πληρώσω εγώ το νοίκι του και το φαγητό του…». Σήμερα από τους 21 φίλους από το Σουδάν και τη Σομαλία που συγκατοικούν στα Φιλιατρά μόνον οι τρεις εργάζονται στα χωράφια. Οι υπόλοιποι ψάχνουν για δουλειά ή παραμένουν σπίτι απογοητευμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου