ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑΤΡΩΝ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ: "ΖΩΕΣ ΥΠΟ ΚΡΑΤΗΣΗ"....

Αναδημοσίευση απο Ελευθεροτυπία

Οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης σε συνήθως ακατάλληλα κτήρια, χωρίς ίχνος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή κοινωνικών υπηρεσιών, για άγνωστο χρονικό διάστημα, συνοδεία ταπεινωτικής μερικές φορές μεταχείρισης, έρχονται να επιδεινώσουν τα προβλήματα ανθρώπων που είναι ήδη επιβαρημένοι με τη φυγή από την κόλαση του πολέμου και ένα περιπετειώδες ταξίδι προς την ασφάλεια.

Ο ένας στους τρεις από τους 305 ασθενείς που εξέτασαν οι ΓΧΣ σε τρία κέντρα κράτησης είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα του λόγω πολέμου ή βίας, το 8% είχε πέσει θύμα βίας, το 18% ήταν αυτόπτης μάρτυρας βίαιης επίθεσης, ενώ το 7% είχε δεχθεί απειλές κατά της ζωής του. Αλλωστε οι περισσότεροι είχαν δραπετεύσει από περιοχές συρράξεων: το 25% από το Αφγανιστάν, το 18% από το Ιράκ, το 10% ήταν Παλαιστίνιοι, ενώ το 10% ήταν Ιρανοί. Ο ένας στους δέκα ασθενείς είχε συμπτώματα μετατραυματικής διαταραχής άγχους, ενώ κατά τη διάρκεια των ατομικών συνεδριών, το 39% των ασθενών παρουσίασε συμπτώματα αγχώδους διαταραχής και το 31% συμπτώματα κατάθλιψης.

Αυτά είναι μερικά από τα κύρια ευρήματα της έρευνας «Μετανάστες χωρίς έγγραφα: Ζωές υπό κράτηση», για τις επιπτώσεις του εγκλεισμού στους νεοεισερχόμενους μετανάστες και αιτούντες άσυλο που προκύπτουν από τα προγράμματα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης που παρείχαν οι ΓΧΣ στα κέντρα κράτησης: Παγανή Λέσβου, Βέννα Ροδόπης και Φυλάκιο Εβρου, το διάστημα Αυγούστου 2009 - Μαΐου 2010. Το συγκλονιστικό είναι ότι περίπου το 3% είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ή προσπάθησε να αυτοτραυματιστεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μακρά διάρκεια της κράτησής του, καθώς το 45% των ασθενών κρατούνταν από μία έως τέσσερις εβδομάδες και το 30% για μεγαλύτερο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων. Αλλωστε, για περισσότερους από τον έναν στους τρεις κρατούμενους ασθενείς μετανάστες (37%), η κράτηση αποτελούσε το κύριο πρόβλημα. Πώς περιγράφουν τα συναισθήματά τους; «Ανασφάλεια», «συνεχής ανησυχία», «φόβος για την αστυνομία», «άγχος», «θλίψη», «μοναξιά», «κατάθλιψη», «απελπισία», «θυμός που μου φέρονται όπως στα ζώα», «ανάξιος να βοηθήσω την οικογένειά μου», «ένοχος που βρίσκομαι υπό κράτηση» είναι τα λόγια τους. Αρκετοί διατυπώνουν φόβους για το μέλλον, την απέλαση, την αβεβαιότητα για τη διάρκεια της κράτησης.

«Ο εγκλεισμός μπορεί να επιδεινώσει τα ήδη υπάρχοντα συμπτώματα, να συμβάλει στη δημιουργία νέων τραυμάτων και να επιβαρύνει την ψυχική κατάσταση των μεταναστών», συνοψίζει συμπερασματικά η Ιωάννα Κοτσιώνη, αναπληρώτρια επικεφαλής αποστολής του προγράμματος των ΓΧΣ για τους μετανάστες στην Ελλάδα. Η αναφορά εκθέτει τις ακατάλληλες συνθήκες κράτησης, την ανυπαρξία πρόνοιας για τις ανάγκες των ευάλωτων ομάδων (ασυνόδευτοι ανήλικοι, νήπια, έγκυες γυναίκες, άτομα με ειδικές ανάγκες), την ανεπαρκή πληροφόρηση, την απουσία διερμηνέων, ενώ συμπληρώνεται με προτάσεις για την καλύτερη διαχείριση του προβλήματος που συνιστά ακόμη μία ανθρωπιστική κρίση την οποία ως πολιτεία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε.