Αναδημοσίευση από εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (16/01/07)
Οκτώ χρόνια ζει βιδωμένος στην αναπηρική καρέκλα. Με μια σφαίρα καρφωμένη στη σπονδυλική του στήλη. Παράλυτος από τη μέση και κάτω, ο 34χρονος σήμερα Μοχάμαντ Σαρίφ, Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας από το Ιράκ, θύμα μιας παράλογης ρατσιστικής βίας, απαιτεί από την ελληνική κοινωνία ό,τι δικαιούται: μια αξιοπρεπή ζωή.
Τη δυνατότητα αυτή του τη στέρησε, απροσδόκητα και βάναυσα, το 1999, ο Παντ. Καζάκος. Τότε που επί ένα ολόκληρο βράδυ, σ' ένα πρωτοφανές «σαφάρι» θανάτου, πυροβολούσε αδιάκριτα όποιον αλλοδαπό έβρισκε μπροστά του. Δύο από τα θύματά του έπεσαν νεκρά και άλλα τέσσερα (ανάμεσά τους και ο Σαρίφ) έμειναν ισοβίως ανάπηρα.
Εκτοτε, το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται απέναντί του με μια περίεργη αίσθηση συνενοχής. Του απένειμε, ως πράξη φιλανθρωπίας μάλλον παρά ως ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης, το προνοιακό επίδομα των 900 ευρώ το δίμηνο. Και αυτό είναι όλο. Με αυτά τα χρήματα, 450 ευρώ τον μήνα δηλαδή, καλείται να τα βγάλει πέρα ένας άνθρωπος με ισόβια αναπηρία και καμία άλλη στήριξη στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και με τα άλλα θύματα του Καζάκου.
Ομως από εκείνη τη μαύρη νύχτα του 1999 μέχρι σήμερα, ο Μοχάμαντ στριφογυρίζει το ανήμπορο σώμα του πάνω στην αναπηρική καρέκλα χωρίς να βρίσκει τις απαντήσεις που ζητά. «Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για μένα. Το μόνο που ζητώ είναι να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς», λέει σήμερα με απόγνωση στην «Ε».
Και εάν δεν ήταν το Δίκτυο Μεταναστών που τον στήριξε όλο αυτό καιρό, με σημαντική χρηματική βοήθεια, πιθανότατα ο Μοχάμαντ θα κοιμόταν στα πάρκα, πεταμένος και εκείνος στο περιθώριο της ζωής, ανίκανος να εξασφαλίσει στοιχειωδώς τα προς το ζην. Με σημαντική εξαίρεση τον τότε αντιπρόεδρο του ΙΚΑ Αργ. Καρρά, που τον βοήθησε αποτελεσματικά, την πρώτη περίοδο της ταλαιπωρίας του, τα πράγματα για αυτόν θα ήταν σίγουρα ακόμη δυσκολότερα.
Η μισή του ζωή, μετά το 1999, είχε όμως και άλλες περιπέτειες. Επειτα από ένα σύντομο ταξίδι στη Γερμανία, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, συνελήφθη στο Βέλγιο και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 4 ετών για διευκόλυνση λαθραίας εισόδου σε άλλους. «Τους είπα ότι δεν έχω καμία σχέση αλλά δεν έγινε τίποτα», λέει. Εμεινε δύο χρόνια σε ειδικό κελί απομόνωσης, πριν αποφυλακισθεί και απελαθεί στην Ελλάδα. Οταν επέστρεψε και διεκδίκησε το επίδομά του για τα δύο αυτά χρόνια απουσίας του, δεν το εισέπραξε ποτέ.
Η δικαστική του περιπέτεια στο Βέλγιο προκάλεσε όμως παρενέργειες και στη χώρα μας. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης αρνείται να του ανανεώσει το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα, το οποίο του είχε αναγνωρίσει μετά τη ρατσιστική επίθεση...
...Αυτό που ο ίδιος ζητά είναι να βοηθηθεί οικονομικά, αφού δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Το κράτος πρόνοιας, άλλωστε, σε τέτοιες περιπτώσεις δικαιώνει απόλυτα τον ρόλο του. Προς το παρόν, ο Μοχάμαντ μένει στο Χαϊδάρι, σε σπίτι που νοικιάζει με φίλους του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου