Αναδημοσίευση από εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" (29/04/09)
Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ
Σκουπίδια, ακαθαρσίες και άνθρωποι. Στο κέντρο της Αθήνας και μάλιστα στο παλιό Εφετείο που εγκαταλείφθηκε τον Φεβρουάριο του 2000. Σχεδόν 600 Αραβες -ανάμεσά τους και ορισμένοι Ελληνες χρήστες ουσιών- επιβιώνουν στην οδό Σωκράτους, ανάμεσα στην Ομόνοια και το Εθνικό Θέατρο σε χειρότερες συνθήκες από τον Τρίτο Κόσμο. Ολοι τους παράνομοι και άνεργοι. Ποιο είναι το χειρότερο γι' αυτούς; Τους διώχνουν ακόμα κι από εκεί.
«Τους δίνουν μία μέρα για να εκκενώσουν το κτίριο. Πού θα πάνε; Θυροκόλλησαν μία ειδοποίηση ότι αύριο μπαίνει η Αστυνομία με συνεργείο επισκευών», επισημαίνει ο Θαν. Κούρκουλας (Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών). Βρίσκεται εδώ μαζί με μέλη του Δικτύου Μεταναστών και Προσφύγων. Σε απόγνωση ο Ζαχρί Αμντέρ (μαροκινή κοινότητα) προσθέτει πως «είναι όλοι Μαροκινοί, Τυνήσιοι, Αλγερινοί και ορισμένοι Σουδανοί. Παράνομοι, χωρίς χαρτιά, χωρίς δουλειά. Οικονομικοί μετανάστες που τρυπώνουν τις νύχτες, μέσα από τα κάγκελα, στα 80 δωμάτια του κτιρίου. Πάνω από 13 άτομα σε κάθε δωμάτιο. Η Εκκλησία τούς δίνει ορισμένα τρόφιμα. Τρεις ανθρωπιστικές οργανώσεις (καναδέζικη, κορεάτικη και αμερικανική) τους προσφέρουν μία μέρα την εβδομάδα ένα γεύμα». Ασφυκτικά γεμάτο το προαύλιο από νέους άνδρες. Στην είσοδο κοιμάται ένας νεαρός Ελληνας χρήστης.
«Ζούμε από ελεημοσύνη. Στο κτίριο δεν υπάρχει ρεύμα, τουαλέτα, ούτε νερό. Μαζευόμαστε τις νύχτες. Δεν βρίσκουμε άλλη λύση. Αν μας έδιναν χαρτιά και μπορούσαμε να εργαστούμε θα προσπαθούσε ο καθένας να φτιάξει τη ζωή του, το σπίτι του», εξηγεί ο Φουάδ. Τρία χρόνια βρίσκεται στο εγκαταλειμμένο Εφετείο. Αλλος απαντά πως ζει εδώ έξι μήνες, άλλος δύο χρόνια: «Θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα, να δουλέψουμε, να ζούμε ανθρώπινα. Τίποτε άλλο».
Η Φατιμά (μαροκινός σύλλογος) μας οδηγεί στο εσωτερικό του κτιρίου. Ενας σπασμένος εξωτερικός αγωγός τρέχει νερό. «Εξακόσιοι άνθρωποι πίνουν νερό από δώ». Τα λύματα τρέχουν. «Ζήτησαν σπο τον δήμο εργαλεία να τα καθαρίσουν οι ίδιοι. Δεν τους έδωσαν». Στην είσοδο του παλιού Εφετείου σπασμένα τζάμια, ρούχα, παπούτσια και σκουπίδια.
«Οποιος δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη, εδώ μένει. Μαζευόμαστε μόνο για να κρυφτούμε τη νύχτα», προσθέτουν άλλοι τρεις Ελληνες. Είναι νέοι, χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Σκουπίδια, ακαθαρσίες, παράνομες ουσίες και ζωές στεγάζονται στα άλλοτε γραφεία δικαστών. Το σκαλοπάτια μαύρα, το δάπεδο γεμάτο σπασμένα γυαλιά, σκουπίδια και βρωμιά. «Γ' Τριμελές», γράφει η ταμπέλα. Με μικρή ώθηση η βαριά ξύλινη πόρτα με τον αριθμό «424» πέφτει. Κρύβει τη βαριά μυρωδιά. Είναι η τουαλέτα του ορόφου. Στο διπλανό γραφείο κοιμούνται νεοφερμένοι. Με μια κουβέρτα ο καθένας. Κι έναν μπόγο, τα ρούχα τους, για μαξιλάρι. Στο «Γραφείο Δικαστών» απέναντι έστρωσαν δύο κιλίμια και προσεύχονται. Δεν μπορείς να πλησιάσεις από τη μυρωδιά στο επόμενο δωμάτιο. Είναι οι κανονικές τουαλέτες. «Μας διώχνουν ακόμα κι από δώ. Πουθενά δεν μπορούμε να σταθούμε», μονολογούν οι νεαροί Αραβες. «Καλά Χριστούγεννα», γράφει ο τοίχος. Ανάμεσα στις πόρτες με τις ταμπέλες του Εφετείου, ο Γομίτα, ο Σαγιάντ, ο Τσέρι. Είναι δεν είναι 20 χρόνων. Ο ένας λέει πως πέρασε από τα τουρκικά βουνά περπατώντας τις νύχτες, άλλος πως έφθασε στο Αγαθονήσι «αφού η Ισπανία έκλεισε». Ρωτάμε αν υπάρχει γυρισμός: «Χωρίς χρήματα δεν γυρίζεις πίσω. Στις χώρες μας οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν. Κι ας πάνε ακόμα και στον διάβολο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου