«Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας»
Τo 1998 έκανε την εμφάνισή της στις αίθουσες η σημαντική ταινία του Τόνι Κέι «Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας», ένα δραματοποιημένο σχόλιο για το ανερχόμενο κίνημα των νεοναζιστών στις ΗΠΑ. Το φιλμ εστιάζει στους εύκολους τρόπους μέσω των οποίων νεαρά άτομα μπορούν να παρασυρθούν, να παγιδευτούν και εν τέλει να «μεταμορφωθούν» από τον φασισμό. Βεβαίως, στην προκειμένη περίπτωση το σενάριο στηρίζεται στην ιδέα της μετάνοιας, μια απαραίτητη (για το Χόλιγουντ) νότα «ωραιοποίησης» σε ένα τραχύ, αλλά ειλικρινές φιλμ, πόλοι του οποίου είναι δύο αδέλφια από διαλυμένη οικογένεια, μεγαλωμένα μέσα στο φυλετικό μίσος, στη μισαλλοδοξία, στη φτώχεια και στην οργή. Ο Ντέρεκ Βίνγιαρντ, ο μεγαλύτερος, με τατουάζ τη σβάστικα στη θέση της καρδιάς, βρίσκεται στη φυλακή για φόνο και είναι το είδωλο του μικρότερου Ντάνι. Με την αποφυλάκισή του, όμως, ο Ντέρεκ δείχνει μετανιωμένος και αποφασισμένος να επανενταχθεί στην κοινωνία, απογοητεύοντας τον δευτερότοκο, ο οποίος έχει ήδη εισχωρήσει στη νεοναζιστική ένωση στην οποία συμμετείχε στο παρελθόν και ο ίδιος. Ο Εντουαρντ Νόρτον στον ρόλο του Ντέρεκ αποτελεί μέγιστη υποκριτική αποκάλυψη και για αυτήν ακριβώς την ερμηνεία διεκδίκησε το Οσκαρ. Αλλωστε, παρά τις τεράστιες δημιουργικές διαφορές που είχε με τον σκηνοθέτη Τόνι Κέι στα γυρίσματα της ταινίας, ο Νόρτον οφείλει σημαντικό κομμάτι της διασημότητάς του στο φιλμ που μνημονεύει ακόμη και σήμερα, όπως έγινε στη σχετικά πρόσφατη συνάντησή μας στο Λος Αντζελες με αφορμή την «Κληρονομιά του Μπορν», που θα δούμε σύντομα στις αίθουσες. «Νιώθω υπερήφανος που έπαιξα στα "Μαθήματα αμερικανικής Iστορίας"», είπε ο Νόρτον, «αλλά την ίδια στιγμή θεωρώ απογοητευτικό και άκρως αποκαρδιωτικό ότι έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια η Ακροδεξιά γνωρίζει άνοδο σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας».
«Romper Stomper»
Ενας παρόμοιος αντιήρωας υπήρξε και το εισιτήριο του Νεοζηλανδού Ράσελ Κρόου για το Χόλιγουντ. Παραγωγής 1992, η αυστραλέζικη ταινία «Romper Stοmper» του Τζέφρι Ράιτ παρακολουθεί τη δράση μιας ομάδας σκίνχεντ της Μελβούρνης, οι οποίοι στοχεύουν κατά της βιετναμέζικης μειονότητας που «απειλεί τη λευκή αγνότητα». Αρχηγός των νεοναζιστών είναι ο Χάντο, ένας Ράσελ Κρόου θηριώδης και γυμνασμένος, μόλις 28 χρόνων, ο οποίος έχει μπει τόσο στο πετσί του ρόλου, που θα σε έκανε να αλλάξεις αμέσως πεζοδρόμιο αν τον έβλεπες μπροστά σου. Η πειστικότητα της ερμηνείας του εντυπωσίασε τόσο πολύ τη Σάρον Στόουν, που τον κάλεσε στις ΗΠΑ για το γουέστερν «Γρήγορη και θανάσιμη», δικής της παραγωγής. Τα υπόλοιπα (χρήμα, δόξα, Οσκαρ κτλ.) ανήκουν στην Ιστορία.
«Αυτή είναι η Αγγλία»
«Κάποιοι μας αποκαλούν ρατσιστές» ακούμε να λέει ο αρχηγός των νεοναζιστών της ταινίας «Αυτή είναι η Αγγλία» (2006) του Σέιν Μίντοους. «Δεν είμαστε ναζιστές. Είμαστε ρεαλιστές. Δεν είμαστε ναζιστές. Οχι, αυτό που είμαστε είναι εθνικιστές. Και υπάρχει κάποιος λόγος που ο κόσμος προσπαθεί να μας στιγματίσει. Και αυτός ο λόγος, κύριοι, συνοψίζεται σε μία λέξη: "φόβος"». Με το «Αυτή είναι η Αγγλία», ο Βρετανός Μίντοους αποπειράθηκε μια «επιστροφή» στο Νότινγκχαμ των αρχών των 80s και συνάμα μια αναδρομή στο φαινόμενο των σκίνχεντ, μέλος των οποίων υπήρξε και ο ίδιος. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο 12χρονος Σον (Τόμας Τέργκουζ) ο οποίος, έχοντας χάσει τον πατέρα του στον πόλεμο των Φόκλαντ, περιθωριοποιείται αναζητώντας διέξοδο (και οικογένεια) μέσα από την αντίδραση και τον ρατσισμό. Το ταξίδι του Σον αποτυπώνεται με την ακρίβεια του ανθρώπου που γνωρίζει σε βάθος το θέμα. Η ταινία απέσπασε το BAFTA καλύτερης βρετανικής παραγωγής, ενώ αργότερα υπήρξε πιλότος τηλεοπτικής σειράς.
«Πιστός»
Ο νεαρός κεντρικός ήρωας της ταινίας «Πιστός» (2001) του Χένρι Μπιν ντρέπεται για τις εβραϊκές ρίζες του, με αποτέλεσμα να αντιστέκεται, αναζητώντας διεξόδους στη ναζιστική ιδεολογία και σε ακροδεξιές, παρακρατικές οργανώσεις. Κατά βάθος, όμως, ο Ντάνι (Ράιαν Γκόσλινγκ) δεν παύει να παραμένει εβραίος και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ξάφνιασμα που θα τον «αναγεννήσει». Γιατί δεν είναι ένας τυχαίος σκίνχεντ. Εχει εντρυφήσει στα σύμβολα και στις γραφές της εβραϊκής θρησκείας, όπως επίσης έχει μελετήσει και τον «Αγώνα μου» του Αδόλφου Χίτλερ και το «Ημερολόγιο» του Γιόζεφ Γκέμπελς. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο «Πιστός» στηρίζεται στον λόγο - και στην εξαιρετική ερμηνεία του Γκόσλινγκ.
«Το κύμα»
Η γερμανική ταινία του 2008 επισκιάζει όλες τις παραπάνω, για έναν απλούστατο λόγο: επισημαίνει χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής την απίστευτη ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να παρασυρθεί στη «γλύκα» της απολυταρχίας, ακόμη και μέσα στο άγουρο σχολικό περιβάλλον. Στο πλαίσιο του μαθήματος Πολιτικής Αγωγής, ένας προοδευτικός γερμανός καθηγητής (και πρώην αναρχικός) συσπειρώνει τους μαθητές του σε μια κλειστή ομάδα με ιδιαίτερα ιδεολογικά και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Αν και στόχος του καθηγητή (Γιούργκεν Φόγκελ) είναι η έμπρακτη απόδειξη των βλαβερών συνεπειών της απολυταρχίας, η πειθαρχία, σε συνδυασμό με την οικειότητα και την επιμέλεια, θα οδηγήσει το σχολικό πείραμα στον όλεθρο. Το «Κύμα» στηρίχτηκε σε ένα διήγημα του Αμερικανού Γουίλιαμ Ρον Τζόουνς, ο οποίος κατέγραψε τις προσωπικές εμπειρίες του, γιατί αυτός ήταν ο δάσκαλος που διεξήγαγε στην πραγματικότητα το παραπάνω πείραμα στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1960, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος για τον Εθνικό Σοσιαλισμό. Το όλο εγχείρημα, που θα κρατούσε μόλις μία ημέρα, εξαπλώθηκε ραγδαία σε όλο το σχολείο, όσοι είχαν αντίθετη άποψη γνώριζαν έναν άτυπο αποκλεισμό, τα μέλη της αρχικής ομάδας (ονόματι «Τρίτο κύμα», όπως λέμε «Τρίτο Ράιχ») άρχιζαν να κατασκοπεύουν το ένα το άλλο και όσοι αρνούνταν να συμμορφωθούν έπεφταν θύματα βίας. Για αρκετά χρόνια, οι λεπτομέρειες του πειράματος έμεναν κρυφές. Ωστόσο, το 1972, ο Τζόουνς δημοσίευσε ένα διήγημα όπου περιέγραφε ορισμένες λεπτομέρειες του πειράματος και αργότερα ο γερμανός συγγραφέας Τοντ Στράσερ, με το ψευδώνυμο Μόρτον Ρου, έγραψε το μυθιστόρημα «Το κύμα», βασισμένο στη διήγηση του Τζόουνς.
Τo 1998 έκανε την εμφάνισή της στις αίθουσες η σημαντική ταινία του Τόνι Κέι «Μαθήματα αμερικανικής Ιστορίας», ένα δραματοποιημένο σχόλιο για το ανερχόμενο κίνημα των νεοναζιστών στις ΗΠΑ. Το φιλμ εστιάζει στους εύκολους τρόπους μέσω των οποίων νεαρά άτομα μπορούν να παρασυρθούν, να παγιδευτούν και εν τέλει να «μεταμορφωθούν» από τον φασισμό. Βεβαίως, στην προκειμένη περίπτωση το σενάριο στηρίζεται στην ιδέα της μετάνοιας, μια απαραίτητη (για το Χόλιγουντ) νότα «ωραιοποίησης» σε ένα τραχύ, αλλά ειλικρινές φιλμ, πόλοι του οποίου είναι δύο αδέλφια από διαλυμένη οικογένεια, μεγαλωμένα μέσα στο φυλετικό μίσος, στη μισαλλοδοξία, στη φτώχεια και στην οργή. Ο Ντέρεκ Βίνγιαρντ, ο μεγαλύτερος, με τατουάζ τη σβάστικα στη θέση της καρδιάς, βρίσκεται στη φυλακή για φόνο και είναι το είδωλο του μικρότερου Ντάνι. Με την αποφυλάκισή του, όμως, ο Ντέρεκ δείχνει μετανιωμένος και αποφασισμένος να επανενταχθεί στην κοινωνία, απογοητεύοντας τον δευτερότοκο, ο οποίος έχει ήδη εισχωρήσει στη νεοναζιστική ένωση στην οποία συμμετείχε στο παρελθόν και ο ίδιος. Ο Εντουαρντ Νόρτον στον ρόλο του Ντέρεκ αποτελεί μέγιστη υποκριτική αποκάλυψη και για αυτήν ακριβώς την ερμηνεία διεκδίκησε το Οσκαρ. Αλλωστε, παρά τις τεράστιες δημιουργικές διαφορές που είχε με τον σκηνοθέτη Τόνι Κέι στα γυρίσματα της ταινίας, ο Νόρτον οφείλει σημαντικό κομμάτι της διασημότητάς του στο φιλμ που μνημονεύει ακόμη και σήμερα, όπως έγινε στη σχετικά πρόσφατη συνάντησή μας στο Λος Αντζελες με αφορμή την «Κληρονομιά του Μπορν», που θα δούμε σύντομα στις αίθουσες. «Νιώθω υπερήφανος που έπαιξα στα "Μαθήματα αμερικανικής Iστορίας"», είπε ο Νόρτον, «αλλά την ίδια στιγμή θεωρώ απογοητευτικό και άκρως αποκαρδιωτικό ότι έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια η Ακροδεξιά γνωρίζει άνοδο σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας».
«Romper Stomper»
Ενας παρόμοιος αντιήρωας υπήρξε και το εισιτήριο του Νεοζηλανδού Ράσελ Κρόου για το Χόλιγουντ. Παραγωγής 1992, η αυστραλέζικη ταινία «Romper Stοmper» του Τζέφρι Ράιτ παρακολουθεί τη δράση μιας ομάδας σκίνχεντ της Μελβούρνης, οι οποίοι στοχεύουν κατά της βιετναμέζικης μειονότητας που «απειλεί τη λευκή αγνότητα». Αρχηγός των νεοναζιστών είναι ο Χάντο, ένας Ράσελ Κρόου θηριώδης και γυμνασμένος, μόλις 28 χρόνων, ο οποίος έχει μπει τόσο στο πετσί του ρόλου, που θα σε έκανε να αλλάξεις αμέσως πεζοδρόμιο αν τον έβλεπες μπροστά σου. Η πειστικότητα της ερμηνείας του εντυπωσίασε τόσο πολύ τη Σάρον Στόουν, που τον κάλεσε στις ΗΠΑ για το γουέστερν «Γρήγορη και θανάσιμη», δικής της παραγωγής. Τα υπόλοιπα (χρήμα, δόξα, Οσκαρ κτλ.) ανήκουν στην Ιστορία.
«Αυτή είναι η Αγγλία»
«Κάποιοι μας αποκαλούν ρατσιστές» ακούμε να λέει ο αρχηγός των νεοναζιστών της ταινίας «Αυτή είναι η Αγγλία» (2006) του Σέιν Μίντοους. «Δεν είμαστε ναζιστές. Είμαστε ρεαλιστές. Δεν είμαστε ναζιστές. Οχι, αυτό που είμαστε είναι εθνικιστές. Και υπάρχει κάποιος λόγος που ο κόσμος προσπαθεί να μας στιγματίσει. Και αυτός ο λόγος, κύριοι, συνοψίζεται σε μία λέξη: "φόβος"». Με το «Αυτή είναι η Αγγλία», ο Βρετανός Μίντοους αποπειράθηκε μια «επιστροφή» στο Νότινγκχαμ των αρχών των 80s και συνάμα μια αναδρομή στο φαινόμενο των σκίνχεντ, μέλος των οποίων υπήρξε και ο ίδιος. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο 12χρονος Σον (Τόμας Τέργκουζ) ο οποίος, έχοντας χάσει τον πατέρα του στον πόλεμο των Φόκλαντ, περιθωριοποιείται αναζητώντας διέξοδο (και οικογένεια) μέσα από την αντίδραση και τον ρατσισμό. Το ταξίδι του Σον αποτυπώνεται με την ακρίβεια του ανθρώπου που γνωρίζει σε βάθος το θέμα. Η ταινία απέσπασε το BAFTA καλύτερης βρετανικής παραγωγής, ενώ αργότερα υπήρξε πιλότος τηλεοπτικής σειράς.
«Πιστός»
Ο νεαρός κεντρικός ήρωας της ταινίας «Πιστός» (2001) του Χένρι Μπιν ντρέπεται για τις εβραϊκές ρίζες του, με αποτέλεσμα να αντιστέκεται, αναζητώντας διεξόδους στη ναζιστική ιδεολογία και σε ακροδεξιές, παρακρατικές οργανώσεις. Κατά βάθος, όμως, ο Ντάνι (Ράιαν Γκόσλινγκ) δεν παύει να παραμένει εβραίος και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ξάφνιασμα που θα τον «αναγεννήσει». Γιατί δεν είναι ένας τυχαίος σκίνχεντ. Εχει εντρυφήσει στα σύμβολα και στις γραφές της εβραϊκής θρησκείας, όπως επίσης έχει μελετήσει και τον «Αγώνα μου» του Αδόλφου Χίτλερ και το «Ημερολόγιο» του Γιόζεφ Γκέμπελς. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο «Πιστός» στηρίζεται στον λόγο - και στην εξαιρετική ερμηνεία του Γκόσλινγκ.
«Το κύμα»
Η γερμανική ταινία του 2008 επισκιάζει όλες τις παραπάνω, για έναν απλούστατο λόγο: επισημαίνει χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής την απίστευτη ευκολία με την οποία μπορεί κανείς να παρασυρθεί στη «γλύκα» της απολυταρχίας, ακόμη και μέσα στο άγουρο σχολικό περιβάλλον. Στο πλαίσιο του μαθήματος Πολιτικής Αγωγής, ένας προοδευτικός γερμανός καθηγητής (και πρώην αναρχικός) συσπειρώνει τους μαθητές του σε μια κλειστή ομάδα με ιδιαίτερα ιδεολογικά και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Αν και στόχος του καθηγητή (Γιούργκεν Φόγκελ) είναι η έμπρακτη απόδειξη των βλαβερών συνεπειών της απολυταρχίας, η πειθαρχία, σε συνδυασμό με την οικειότητα και την επιμέλεια, θα οδηγήσει το σχολικό πείραμα στον όλεθρο. Το «Κύμα» στηρίχτηκε σε ένα διήγημα του Αμερικανού Γουίλιαμ Ρον Τζόουνς, ο οποίος κατέγραψε τις προσωπικές εμπειρίες του, γιατί αυτός ήταν ο δάσκαλος που διεξήγαγε στην πραγματικότητα το παραπάνω πείραμα στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1960, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος για τον Εθνικό Σοσιαλισμό. Το όλο εγχείρημα, που θα κρατούσε μόλις μία ημέρα, εξαπλώθηκε ραγδαία σε όλο το σχολείο, όσοι είχαν αντίθετη άποψη γνώριζαν έναν άτυπο αποκλεισμό, τα μέλη της αρχικής ομάδας (ονόματι «Τρίτο κύμα», όπως λέμε «Τρίτο Ράιχ») άρχιζαν να κατασκοπεύουν το ένα το άλλο και όσοι αρνούνταν να συμμορφωθούν έπεφταν θύματα βίας. Για αρκετά χρόνια, οι λεπτομέρειες του πειράματος έμεναν κρυφές. Ωστόσο, το 1972, ο Τζόουνς δημοσίευσε ένα διήγημα όπου περιέγραφε ορισμένες λεπτομέρειες του πειράματος και αργότερα ο γερμανός συγγραφέας Τοντ Στράσερ, με το ψευδώνυμο Μόρτον Ρου, έγραψε το μυθιστόρημα «Το κύμα», βασισμένο στη διήγηση του Τζόουνς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου