1η ΜΑΡΤΗ: ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Αναδημοσίευση από Ελευθεροτυπία 18/2/2010

Επιθυμία τους είναι να λάμψουν διά της... απουσίας τους για να κάνουν φανερή την παρουσία τους: μια ζωτική παρουσία που αποσιωπάται και απαξιώνεται. Ετσι, τη Δευτέρα 1η Μαρτίου, διά της αποχής από κάθε οικονομική συναλλαγή, Ελληνες και μετανάστες συμμετέχουν στην ειρηνική κινητοποίηση «Πρώτη Μαρτίου 2010 - 24 ώρες χωρίς εμάς», μια πρωτοβουλία Ευρωπαίων πολιτών και μεταναστών στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα, η οποία επιθυμεί να μας κάνει να στοχαστούμε το τι θα συνέβαινε πραγματικά αν τα εκατομμύρια των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη αποφάσιζαν να σταματήσουν τις δουλειές και τις συναλλαγές τους. Με αυτόν τον συμβολικό τρόπο θέλουν να βάλουν φραγμό στην ξενόφοβη -μέχρι ρατσισμού- ρητορική που έχει ανακηρυχθεί σε κατεστημένο κυρίαρχο λόγο, κυρίως στη Νότια Ευρώπη, συνοδεία αντίστοιχων νόμων, αφού, όπως φαίνεται, εκεί που τελειώνει η κοινωνική πολιτική ξεκινά η εθνική καθαρότητα... «Οι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, εργάζονται σκληρά και συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξή της. Οι εκδηλώσεις μας, μια συζήτηση το μεσημέρι στον "Ιανό" και μια συναυλία με τη συμμετοχή καλλιτεχνικών σχημάτων που απαρτίζονται από Ελληνες, μετανάστες και παιδιά μεταναστών, θα είναι ο δικός μας τρόπος να εκφράσουμε τη βούλησή μας ότι είμαστε μαζί, παλιοί και νέοι πολίτες, που αγωνιζόμαστε για την πρόοδο της χώρας», επεσήμανε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο Νίκο Αγκο, μετανάστης δημοσιογράφος, που ζει ήδη 18 χρόνια στη χώρα μας και αποτελεί την ψυχή της ελληνικής πρωτοβουλίας η οποία ξεκίνησε από το Διαδίκτυο και ήδη στο Facebook αριθμεί πάνω από 5.300 μέλη (http://www.facebook.com/group.php?gid=257686146592&ref=mf και protimartiou2010.blogspot.com). Η ιδέα ξεκίνησε από τις ΗΠΑ την Πρωτομαγιά του 2006, όταν οι ισπανόφωνοι κήρυξαν την «Ημέρα χωρίς μετανάστες», διαμαρτυρόμενοι για τη μεταναστευτική πολιτική που επιχειρούσε να ποινικοποιήσει την παρουσία μη καταγεγραμμένων μεταναστών, παραλύοντας για μία μέρα τα πάντα σε όλη τη χώρα και πραγματοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην ιστορία των ΗΠΑ.

ΓΑΛΛΙΑ Η τωρινή κινητοποίηση της 1ης Μαρτίου αφορά έναν νόμο που πέρασε αυτή την ημερομηνία, το 2005, στη Γαλλία, σύμφωνα με τον οποίο η κυβέρνηση επιλέγει ανάλογα με τα σωματικά και άλλα προσόντα τους μετανάστες που θα παραμείνουν στη χώρα.

Ο Γάλλος εκπρόσωπος της πρωτοβουλίας Ναντίρ Ντεντούν «Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δήλωση του υφυπουργού Εσωτερικών τον περασμένο Σεπτέμβριο, πως "ένας Αραβας είναι αποδεκτός, αλλά πολλοί Αραβες δεν είναι"» λέει στην «Ε» ο Γάλλος εκπρόσωπος της πρωτοβουλίας Ναντίρ Ντεντούν, αλγερινής καταγωγής, και συνεχίζει: «Τα τελευταία χρόνια, ο πολιτικός λόγος όλων των πολιτικών αποχρώσεων διολισθαίνει προς τον ρατσισμό, η λέξη "μετανάστης" τείνει να γίνει βρισιά, ψηφίζονται ξενόφοβοι νόμοι, ενώ τελευταία γίνεται λόγος ακόμη και για την ίδρυση υπουργείου για τη "γαλλική ταυτότητα", χωρίς κανείς να ακούει τη φωνή των μεταναστών ή να παραδέχεται την αλήθεια: ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι πολύ παλιό στη Γαλλία, η γαλλική κοινωνία είναι πολυπολιτισμική, οι πόλεις, ακόμη και το μετρό στο Παρίσι έχουν γίνει από την εργασία μεταναστών, ενώ οι μικτές οικογένειες είναι μια αποσιωπημένη πραγματικότητα. Με αυτή την πρωτοβουλία θέλουμε να εκφράσουμε την ενόχλησή μας όταν οι μετανάστες αντιμετωπίζονται μόνον ως οικονομικό μέγεθος και όχι ως άνθρωποι με δικαιώματα, κάτι που αντιτίθεται στο βασικό ιδεώδες της γαλλικής δημοκρατίας: ισότητα, αδελφότητα, ελευθερία. Στο πλευρό μας έχουν δηλώσει ότι θα βρεθούν τα συνδικάτα, ενώ για το μεσημέρι αυτής της μέρας ετοιμάζουμε διαδηλώσεις στις διάφορες πόλεις που έχουν δηλώσει συμμετοχή στην πρωτοβουλία».

ΙΤΑΛΙΑ Δύο μετανάστριες και δύο Ιταλίδες απαρτίζουν το συντονιστικό της αντίστοιχης πρωτοβουλίας στην Ιταλία, ενώ έχουν δηλώσει συμμετοχή κινήσεις και πολίτες από 60 περιοχές της χώρας, η εκπαιδευτική κοινότητα, συνδικάτα, πολιτικά κόμματα ακόμη και η Εκκλησία. Η Ντάιμα Κιντέρο Τουμπερέλ, μία εξ αυτών, Κουβανή μετανάστρια από το 1995 στη γειτονική χώρα, μας μίλησε για την ανησυχητική κατάσταση στην Ιταλία, που έχει λάβει τη μορφή διωγμών: «Η κυβέρνηση έχει ψηφίσει μια σειρά από ρατσιστικούς νόμους τα τελευταία δύο χρόνια. Ετσι, όποιος μετανάστης δεν έχει δουλειά, μπορεί να βρεθεί στη φυλακή ή να απελαθεί, κι ας έχει ζήσει χρόνια στη χώρα, αφού έχει ποινικοποιηθεί η παράνομη μετανάστευση. Αυτό απειλεί τους 4,5 εκατομμύρια νόμιμους μετανάστες, αν κάποια στιγμή δεν καταφέρουν να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής τους, καθώς τώρα με την κρίση οι δουλειές είναι δυσεύρετες. Ακόμα, οι Αρχές έχουν δημιουργήσει έναν δωρεάν αριθμό κλήσης, στον οποίον ο καθένας μπορεί να καταδίδει μετανάστες και μόνο με την υποψία ότι είναι παράνομοι. Τα περασμένα Χριστούγεννα, σε δύο δήμους που ελέγχονται από τη "Λίγκα του Βορρά", με το σύνθημα "Λευκά Χριστούγεννα" η αστυνομία πραγματοποιούσε εφόδους σε σπίτια μεταναστών και οδήγησε περίπου 4.000 -που βρίσκονταν χωρίς χαρτιά- στη φυλακή, παρά το γεγονός ότι αυτή η απόφαση, μετά τις αντιδράσεις ακόμη και της Εκκλησίας, αποσύρθηκε. Φέτος απαγορεύτηκε να λειτουργούν σχολεία που έχουν πάνω από 30% μεταναστόπουλα στις τάξεις τους. Ομως, υπάρχουν μικρές πόλεις όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι μετανάστες, οπότε αυτό το μέτρο είναι αδύνατον να εφαρμοστεί. Επίσης, στην Ιταλία δεν υπάρχει τζαμί, ούτε αναγνωρίζεται το Ραμαζάνι». Η Ντάμα χαρακτηρίζει τον ξεσηκωμό στο Ροζάρνο τον περασμένο Ιανουάριο «προαναγγελθέντα θανάτο», καθώς «όλοι τον περίμεναν», και την κινητοποίηση της 1ης Μαρτίου «μια καλή ευκαιρία για να ξαναμιλήσουμε για τα χαμένα δικαιώματα των μεταναστών, γιατί όλα αυτά στην Ιταλία γίνονται μέσα στη σιωπή, αφού κανένα Μέσο δεν ασχολείται. Και το ότι τα ίδια συμβαίνουν σε Ελλάδα, Ισπανία και Γαλλία δείχνει ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό και πρέπει επιτέλους ως τέτοιο να αντιμετωπιστεί».