ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ

«Η κληρονομιά μου από το Αουσβιτς είναι ο αριθμός 182641 που χαράχτηκε στο χέρι μου». Με τον τρόπο αυτό ξεκίνησε τη διήγησή του ο Ισαάκ Μιζάν, ο οποίος σε ηλικία 16 ετών συνελήφθη στην Αρτα και πέρασε τις πύλες του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης των ναζί. Το ακροατήριο του κ. Μιζάν ήταν εκατοντάδες φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών που παρακολούθησαν την εκδήλωση που διοργάνωσε χθες ο καθηγητής Χάγκεν Φλάισερ με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Ελληνες Εβραίοι, επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, μίλησαν για τη ζωή τους την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις τιτάνιες προσπάθειες που έκαναν για να παραμείνουν ζωντανοί κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ο κ. Μιζάν, ο οποίος αντιμετώπιζε τον θάνατο σε καθημερινή βάση, είπε ότι δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε, όταν ξεκίνησε το τρένο από την Αρτα στις 24 Μαρτίου 1944. «Οταν φτάσαμε στην Αθήνα για να αλλάξουμε τρένο, έφυγα ανενόχλητος, αλλά, επειδή δεν ήξερα την πόλη, γύρισα για να είμαι με την οικογένειά μου. Κανείς μας δεν είχε ιδέα για το τι μας περιμένει».

Στην παραμονή του στο Αουσβιτς μοιραζόταν μία κουβέρτα με ένα συγκρατούμενό του, έβλεπε σε καθημερινή βάση απαγχονισμούς και εργαζόταν σκληρά για να επιβιώσει. «Σε τακτά χρονικά διαστήματα μας εξέταζαν οι γιατροί και όποιος ήταν αδύναμος ή άρρωστος πήγαινε στον θάλαμο αερίων. Μια μέρα ήμουν πολύ άρρωστος, είχα 40 πυρετό και δεν μπορούσα να δουλέψω. Ηταν σίγουρο ότι θα με σκότωναν. Ευτυχώς, με έσωσαν τα ξαδέλφια μου που εργάζονταν αλλού και με έκρυψαν μέχρι να γίνω καλύτερα» διηγήθηκε ο κ. Μιζάν.

Αντιμέτωπος με τον θάνατο ήταν σε καθημερινή βάση ο Ισαάκ Μιζάν ο οποίος κατάφερε να επιζήσει για περισσότερο από έναν χρόνο στο Αουσβιτς

Από την πλευρά του, ο καθηγητής Φλάισερ τόνισε ότι ένας από τους λόγους που αποφάσισε να διοργανώσει την εκδήλωση ήταν η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, «ένα νέο κόμμα που αύξησε τα ποσοστά του εντυπωσιακά και τρομακτικά». «Στην πορεία προς τις εκλογές του Ιουνίου ελπίδα όλων είναι να κατέβουν τα ποσοστά του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος. Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με αυτή τη ζοφερή περίοδο και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω. Ενα πρώτο βήμα είναι να δοθεί ο λόγος στους μάρτυρες και μάλιστα σε έναν χώρο στον οποίο καλλιεργείται η παιδεία και η γνώση, το πανεπιστήμιο» επισήμανε.

Κρυμμένοι σε σπίτια φίλων στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας πέρασαν τα χρόνια της γερμανικής κατοχής ο Αλέξανδρος Σιμχάς και η Ροζίνα Ασερ Πάρδο.

Η οικογένεια του κ. Σιμχάς εγκατέλειψε το αρχοντικό της στην Καβάλα και μετακόμισε σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας όταν ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. «Ο πατέρας μου έβλεπε μακριά και ήξερε ότι έπρεπε να πάμε κάπου όπου θα χανόμασταν στο πλήθος. Οι άλλοι Εβραίοι της Καβάλας δεν τον άκουσαν και οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν», λέει στο «Εθνος». Στα χρόνια της κατοχής η οικογένεια Σιμχάς μετακόμιζε από σπίτι σε σπίτι, κρυβόταν όσο καλύτερα μπορούσε, ενώ κάποια στιγμή τα μέλη της χωρίστηκαν. «Ευτυχώς βρεθήκαμε ξανά μετά τον πόλεμο», λέει.

Η κ. Πάρδο είναι μέλος της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, η οποία σχεδόν εξοντώθηκε από τους ναζί. Η ίδια και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, πάντως, κατάφεραν να γλιτώσουν. «Στην αρχή εγώ και η μικρή μου αδερφή δραπετεύσαμε από το γκέτο της Θεσσαλονίκης ακολουθώντας ένα αφύλακτο μονοπάτι. Προηγουμένως η μητέρα μας είχε αφαιρέσει το κίτρινο αστέρι που ήταν ραμμένο στα ρούχα μας. Μας έδωσαν καταφύγιο κάποιοι οικογενειακοί φίλοι. Λίγες μέρες αργότερα δραπέτευσαν και οι γονείς μας και μας βρήκαν. Μείναμε κλεισμένοι σε ένα διαμέρισμα απέναντι από το παλιό μας σπίτι», διηγείται. Η οικογένεια Πάρδο, πάντως, βρήκε και έναν ανέλπιστο σύμμαχο σε αυτά τα δύσκολα χρόνια. «Μας βοήθησε πολύ ένας στρατιώτης που δεν ξέρω αν ήταν Γερμανός ή Αυστριακός. Μας έλεγε πότε γίνονταν μπλόκα για να προσέχουμε περισσότερο», λέει στο «Εθνος».

Για ό,τι αφορά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ο κ. Σιμχάς επισημαίνει ότι «ο Ελληνας δεν είναι φασίστας. Θεωρώ ότι η άνοδός της είναι παροδική και βασίζεται αφενός στην άγνοια και αφετέρου στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης».