Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη ρατσιστική δολοφονική επίθεση του Π. Καζάκου κατά 9 μεταναστών. Ένας εξ αυτών, ο Τίμοθυ Αμπντούλ δέχτηκε 3 σφαίρες στον πνεύμονα, το στομάχι και τη σπονδυλική στήλη. Μετά από πολλά χρόνια αποθεραπείας, η υγεία του έχει επανέλθει, αλλά οι συνέπειες του τραυματισμού του τον ακολουθούν ακόμα.
Στις 19-21 Οκτωβρίου 1999, ο Παντελής Καζάκος άνοιξε πυρ κατά 9 μεταναστών γιατί «τον ενοχλούσε ακόμα και η αναπνοή τους», όπως τόνισε ο ίδιος. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, δύο καθηλώθηκαν σε αναπηρικό καροτσάκι, δύο εγκατέλειψαν τη χώρα, ένας Μπαγκλαντεσιανός, ο οποίος υπέστη τη μικρότερη ζημιά από μια σφαίρα στο μάγουλο, επανήλθε. Τέλος, ο Τόμι Κόφι Μάρκους από τη Γκάνα ζει με μια σφαίρα στο κεφάλι του και ο Τίμοθυ Αμπντούλ, ο οποίος είχε δεχτεί 3 σφαίρες – στον πνεύμονα, το στομάχι και τη σπονδυλική στήλη - έχει επανέλθει μετά από πολλά χρόνια αποθεραπείας.
Η οργάνωση Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη (YRE) απευθύνει έκκληση βοήθειας προς τον Τ. Αμπντούλ, καθώς ο τελευταίος παραμένει άνεργος για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την επίθεση και η κατάσταση της υγείας του δεν του επιτρέπει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά. «Δεν είναι απλά άλλο ένα θύμα της οικονομικής κρίσης. Υπήρξε πρώτα θύμα σκληρής ρατσιστικής βίας και μετά θύμα κρατικής αδιαφορίας, που δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο του ούτε αυτή την ελάχιστη προνοιακή εισφορά», τονίζει η YRE. «Η πρόβλεψη της Πολιτείας για τα θύματα του Καζάκου περιορίστηκε σε μικροποσά. Ο μόνος από τους δύο που σήμερα λαμβάνει προνοιακό επίδομα είναι ο κ. Μάρκους. Για να ληφθεί το επίδομα, έπρεπε να ακολουθηθεί κατ’ εξαίρεση διαδικασία και να βγει πολιτική απόφαση, εφόσον είχε αναπηρία 80%, γιατί η σφαίρα είναι στο κεφάλι και δεν θα βγει ποτέ. Ο κ. Αμπντούλ δε δικαιούται το επίδομα, καθώς απαιτείται αναπηρία πάνω από 67%», εξηγεί στο tvxs η κ. Χριστίνα Τζιάκα, μέλος της YRE.
Και τα δύο θύματα έχουν λάβει ανθρωπιστική άδεια παραμονής ως θύματα ρατσιστικής βίας, μετά την επίθεση, καθώς μέχρι το 1999 κανείς τους δεν είχε χαρτιά. Τα τελευταία 3 χρόνια, ο Τίμοθυ στηρίχθηκε οικονομικά στις όποιες απολαβές από μέρος των εσόδων του βιβλίου «Ο δρόμος για την Ομόνοια». Στηρίχθηκε δηλαδή στην αλληλεγγύη των ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. H σύζυγός του είναι επίσης άνεργη και είναι πατέρας ενός 10χρονου παιδιού.
«Έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου και την υγεία μου μετά την επίθεση. Ακόμα παλεύω να θεραπευτώ και να επανέλθω, γιατί δεν είναι εύκολο να βρω μια δουλειά που να μπορώ να κάνω, αφού δεν μπορώ να κουβαλάω βάρη. Πριν από τους πυροβολισμούς, ήμουν μικροπωλητής. Πλέον δεν μπορώ να την κάνω γιατί χρειάζεται να κουβαλάω το εμπόρευμα και να περπατάω πολλές ώρες, κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Όταν απευθύνθηκα στην Πολιτεία για βοήθεια, η απάντησή τους ήταν ότι δεν πληρώ τις προϋποθέσεις για να λάβω κάποιο επίδομα. Ίσως θέλουν να ξαναπώ στον Καζάκο να με πυροβολήσει κι άλλο...», σημειώνει ο κ. Αμπντούλ. «Ζω από τη βοήθεια που λαμβάνω από δω κι από 'κει από ανθρώπους, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου εξαρτώμενος από άλλους, οπότε αγωνίζομαι να βρω κάτι για να επιβιώνω», καταλήγει.
Η έκκληση της ΥRE για «βοήθεια και αλληλεγγύη» αφορά σε δύο μορφές: είτε της οικονομικής εισφοράς στον τραπεζικό λογαριασμό της YRE, είτε της προσφοράς μιας εργασιακής θέσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου