Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ

Αναδημοσίευση από www.tvxs.gr

Στην πατρίδα του φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κινδύνευσε η ζωή του. Κι όταν έφτασε στην Ελλάδα, το μόνο που θέλησε ήταν να ζητήσει πολιτικό άσυλο... Η «απάντηση» που έλαβε από την ελληνική Πολιτεία ήταν η αδιαφορία στις συνεχείς εκκλήσεις του να καταθέσει αίτημα ασύλου, η ειρωνική και απαξιωτική συμπεριφορά των Αρχών και η φυλάκισή του για δύο μήνες στο άθλιο κέντρο κράτησης στο Σουφλί... Ο Ε.Α. από το Ιράν (το όνομα και η φωτογραφία του δεν δημοσιεύονται για ευνόητους λόγους) ήταν δημοσιογράφος, γνωστός στη χώρα του και ως πολιτικός ακτιβιστής. Με το θάρρος της γνώμης του αρθρογραφούσε σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες. Μόνο που η... δημοκρατία του Μ. Αμχαντινετζάντ δεν άντεξε την κριτική πένα του: όταν το άρθρο του «ενόχλησε» την κυβέρνηση, ο Ε. φυλακίστηκε για έναν ολόκληρο χρόνο. Για τη σύλληψή του, αλλά και τα βασανιστήρια που υπέστη μες το κελί του, είχαν γράψει πολλοί συνάδελφοί του... Αυτά τα δημοσιεύματα πήρε μαζί του όταν έφυγε με πλαστό διαβατήριο από το Ιράν. Είχε μόλις αποφυλακιστεί και θα πήγαινε εξορία, όταν κατάφερε με τη βοήθεια ενός φίλου του να βρει ένα ψεύτικο διαβατήριο και να φύγει.

Με αεροπλάνο έφτασε στην Τουρκία και από εκεί, πέρασε τα σύνορα προς την Ελλάδα. «Παρουσιάστηκα στην αστυνομία για να με προστατεύσει, όπως γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Αντί γι' αυτό, με συνέλαβαν και με έβαλαν στο κέντρο κράτησης...», λέει σήμερα ο Ε.Α. «Παρόλο που τους είπα από την πρώτη στιγμή ότι δεν έφυγα από τη χώρα μου για οικονομικούς, αλλά για πολιτικούς λόγους, τούς έδειξα και τα δημοσιεύματα, εκείνοι τα πήραν και τα πέταξαν στα σκουπίδια. Κατάφερα να διασώσω κάποια από αυτά τελικά...», μας λέει. Τον έβαλαν στο κελί, τρία επί 10 του κέντρου κράτησης. Δύο τέτοια δωμάτια με μία τουαλέτα στη μέση και 150 «φιλοξενούμενους». Άνδρες, γυναίκες, παιδιά μαζί στον ίδιο χώρο, χωρίς καμία ιδιωτικότητα, χωρίς καθόλου χώρο. Ήταν τόσοι πολλοί, μας είπε, που κάποιοι κοιμόντουσαν ακόμη και μέσα σε αυτήν τη βρώμικη τουαλέτα... Για προαυλισμό, ούτε κουβέντα...

Στις επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες του για μια δυνατότητα επικοινωνίας με κάποιον υπεύθυνο της διαδικασίας ασύλου στην Ελλάδα, οι δεσμοφύλακές του αδιαφορούσαν. «Την τέταρτη μέρα, με έβαλαν σε ένα βαν της ελληνικής αστυνομίας μαζί με έναν ακόμη πρόσφυγα και με δεμένα χέρια μας μετέφεραν στην Τουρκία. Χτυπούσα το τζάμι και τους έλεγα: Μη με πάτε πίσω, κινδυνεύει η ζωή μου», αλλά δεν άκουγαν. Από τον τρόμο μου ότι τα πραγματικά μου στοιχεία θα δοθούν στις ιρανικές Αρχές από την Τουρκία, στο δρόμο προσπάθησα να σκίσω όλα τα χαρτιά μου: την ταυτότητα, την δημοσιογραφική μου κάρτα, ο,τι είχε φωτογραφίες μου. Και είπα στον φίλο μου ότι, αφού έτσι κι αλλιώς στο Ιράν που θα γυρνούσαμε θα μας εκτελούσαν, καλύτερο θα ήταν να αυτοκτονήσουμε πριν διασχίσουμε τα σύνορα...», μας λέει.

Το βανάκι διέσχισε μια γέφυρα και πέρασε στην Τουρκία. Εκεί, συνάντησε Τούρκους αστυνομικούς, κάποιοι εκ των οποίων επιβιβάστηκαν στο ελληνικό αστυνομικό αυτοκίνητο. Σταμάτησαν σε ένα κτίριο και μπήκαν όλοι μαζί μέσα. Αλλά –ω του θαύματος- η Τουρκία δεν δέχθηκε την επιστροφή των δυο προσφύγων. «Χαρήκαμε τόσο που δεν ρωτήσαμε γιατί και πώς. Με το ίδιο αυτοκίνητο γυρίσαμε πίσω...». Γυρνώντας, ο ΕΑ προσπάθησε να βρει έναν τρόπο να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο. Το τηλέφωνο ήταν μόλις ένα για όλους τους κρατούμενους και αυτό, δινόταν όποτε και αν ήθελαν οι δεσμοφύλακες, συνοριοφύλακες στο Σουφλί. «Το κινητό μου το πέταξαν και το έσπασαν. Όταν είχα την ευκαιρία για ένα τηλεφώνημα, δεν πήρα την οικογένειά μου –τι να τους πω; Η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη... Επικοινώνησα με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα και τον Ερυθρό Σταυρό. Στο μεταξύ, συνέχισα να μιλάω -εκπροσωπώντας και τους υπολοίπους- για καλύτερες συνθήκες κράτησης», τονίζει.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του ΕΑ, σε όλη τη διαδικασία ούτε μία φορά δεν παρουσιάστηκε επίσημος μεταφραστής στη διαδικασία, αλλά ούτε και μέλος της Frontex. «Ο υπεύθυνος του κέντρου κράτησης ήταν τόσο αγενής, που μια φορά του είπα πως, αν μας φερόταν όπως οι νόμοι της ΕΕ προβλέπουν για τα ζώα, θα μας φερόταν καλύτερα...», διηγείται.

Δέκα μέρες μετά, τυχαία, η δικηγόρος του Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες άκουσε τις κραυγές του ΕΑ. Παρά τις παρεμβάσεις του Συμβουλίου, για μια ακόμη φορά οι ελληνικές Αρχές θέλησαν να εξαπατήσουν τον ΕΑ, δίνοντάς του να υπογράψει χαρτί απέλασης, ενώ εκείνος νόμιζε –έτσι τον διαβεβαίωναν- ότι ήταν αίτημα ασύλου... Χρειάστηκε η παρέμβαση της δικηγόρου Μαριάνας Τζεφεράκου και της συναδέλφου της Νατάσας που βρέθηκαν στον Έβρο για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στη διαδικασία ο Ιρανός πρόσφυγας. Στις συνεντεύξεις που έδωσε στην Κομοτηνή (η πρώτη... ακυρώθηκε επειδή δεν υπήρχε διερμηνέας!), οι υπεύθυνοι τον... «θυμόντουσαν» που υποστήριζε τα δικαιώματά του και τον «φρόντισαν» αναλόγως...

«Οι συνθήκες κράτησης στον Έβρο θυμίζουν τριτοκοσμικό κράτος. Οι κρατούμενοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ούτε πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου», λέει η δικηγόρος Μαριάνα Τζεφεράκου. «Το πρωτόκολλο Ελλάδας-Τουρκίας για επανεισδοχή μεταναστών είναι ενεργό, τουλάχιστον όσον αφορά πρόσφυγες από Ιράν, Συρία και Ιράκ. Ήταν σοκαριστικό για εμάς που οι Αρχές δεν πιστεύανε ούτε το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και άφηναν εκτεθειμένους ακόμη και ανθρώπους για τους οποίους είχαν γίνει παρεμβάσεις ότι πράγματι είναι πρόσφυγες. Όταν στην πρώτη συνέντευξη ο Ε. παρουσίασε τα δημοσιεύματα, εκείνοι είπαν ότι είναι πλαστά και τα είχε κατασκευάσει το Συμβούλιο!», μας λέει.

Σήμερα, ο ΕΑ δεν ξέρει αν θέλει να ζήσει στην Ελλάδα. Μετά όλα όσα έζησε στη χώρα μας, θα ήθελε πολύ να φύγει για την Γαλλία, στην οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα πιστεύει ότι θα βρει τη βοήθεια που χρειάζεται για να συνεχίσει τη ζωή του...