Φτώχεια, απόρριψη, βία, ρατσισμός, ξενοφοβία δεν γεννά μόνον η έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και τ' άλλα στέκια των μεταναστών στην Αθήνα. Το φαινόμενο αφορά πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και προσφέρει δραματουργικό υλικό στο θέατρο. Το έργο του Βρετανού Ντένι Κέλι «Ορφανά», που μόλις ανεβάστηκε στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» σε μετάφραση Κοραλίας Σωτηριάδου και σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο.
Η Ελέν (Μαρία Κίτσου) και ο Λίαμ (Ομηρος Πουλάκης) είναι αδέλφια που μεγάλωσαν από μικρά ορφανά μετά το θάνατο των γονιών τους. Εκείνη ως μεγαλύτερη έπαιξε το ρόλο της μητέρας απέναντι στον αδελφό της, αλλά κατάφερε να ορθοποδήσει στη ζωή της. Παντρεύτηκε τον Ντάνι (Μιχάλης Οικονόμου) και τώρα ζει μια περιφρουρημένη μικροαστική ζωή μεγαλώνοντας το παιδί της και περιμένοντας το δεύτερο. Ο Λίαμ έμεινε στο χώρο του περιθωρίου κι έμπλεξε με ακροδεξιές παρέες. Ενα βράδυ, καταμεσής ενός ήσυχου εορταστικού δείπνου του ζευγαριού, εισβάλλει ορμητικά ο έξω κόσμος στο πρόσωπο του αιμόφυρτου Λίαμ. Τους λέει ότι προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο, όμως αποκαλύπτεται ότι έχει μπλεχτεί σ' ένα βίαιο επεισόδιο με θύμα κάποιον μετανάστη.
Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι; Θα προσπαθήσουν να προστατέψουν τον «δικό τους άνθρωπο», αλλά η μια λάθος επιλογή ακολουθεί την άλλη διαλύοντας τις εύθραυστες βεβαιότητες τους. Καθώς το έργο εξελίσσεται σε θρίλερ, ξεπηδούν μια σειρά δύσκολα ερωτήματα: τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι συνεχώς ότι κινδυνεύεις; Πόσο μας σκάβει ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας; Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ενάντια στους «άλλους» κινδυνεύουμε να κάνουμε κι εμείς τα χειρότερα;
Ο Β. Θεοδωρόπουλος, υπεύθυνος για το Θέατρο του Ν.Κόσμου λέει για το έργο: «Είναι καθαρά πολιτικό, τοποθετημένο εύστοχα μέσα στην κοινωνία κι όχι φυσικά με τη μορφή προπαγάνδας. Βασικός κορμός στα "Ορφανά" είναι η πορεία του φόβου προς το ρατσισμό και το φασισμό. Αυτά τα θέματα συζητιούνται πολύ στην Αγγλία. Δημιουργείται σοβαρός διάλογος σ' όλα τα μέσα και φυσικά στο θέατρο. Το έργο μέσα από την τραγικότητά του φλερτάρει με το κωμικό βγάζοντας χιούμορ, αφού αναδύονται γελοίες πλευρές των ανθρώπων όταν οι μάσκες πέφτουν. Σήμερα σχεδόν κάθε ελληνικό σπίτι σχετίζεται και μ' έναν μετανάστη. Δεν είναι μόνον άδικο, αντικοινωνικό, αντιαισθητικό αλλά και κουτό να βλέπουμε τον Ελληνα, που τα έχει ψιλοκαταφέρει -παρά το γεγονός ότι τώρα δυσκολεύεται- να φέρεται υπεροπτικά και εχθρικά στους ξένους. Τέτοια συμπεριφορά δημιουργεί τη φτηνή καρικατούρα του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου