Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΤΙΜΟΘΥ ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΣΕ ΣΥΝΤΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ

Αναδημοσίευση από εφημερίδα "ΑΥΓΗ" (02//01/11)

Ο Τίμοθι Αμπντούλ είναι ένα από τα θύματα της ρατσιστικής επίθεσης του περιβόητου Καζάκου. Βρέθηκε στο διάβα του και σήμερα προσπαθεί ακόμη να αναρρώσει. Όχι μόνο από τη σφαίρα που «έφαγε» στη σπονδυλική στήλη, αλλά κυρίως από τους εφιάλτες και τα πολλά γιατί. Τη συνάντηση μαζί του την είχα επιδιώξει καιρό πριν. Κοντά στην «επέτειο» της δολοφονικής επίθεσης, εκεί στα τέλη Οκτωβρίου. Δεν κατέστη τότε δυνατό όχι μόνο επειδή εργάζεται νυχτερινές ώρες, αλλά, κυρίως, και το συμπέρασμα αυτό το συνάγω μετά την κουβέντα μαζί του, διότι δεν «τρελαίνεται» να δει τη φάτσα του σε εφημερίδες. Εξάλλου, όπως εύκολα θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί, μετά την, κυριολεκτικά, τραυματική του εμπειρία, να βρεθεί ξαφνικά με μια σφαίρα στο κορμί του και από καθαρή τύχη να είναι σήμερα εν ζωή, δεν του είναι και τόσο ευχάριστο να αναμοχλεύει τις σκέψεις και να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο.

Παρ' όλα αυτά, δέχτηκε να μιλήσουμε για αρκετή ώρα, ένα απόγευμα, στα γραφεία της YRE, κάπου στα κάτω Πατήσια, σε έναν χώρο όπου μαζεύονται αρκετά νέα άτομα, ακτιβιστές και εθελοντές που βοηθούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Ο Τίμοθι, σαρανταπεντάρης σήμερα και με κατασταλαγμένη σκέψη, ακόμη και αν δεν του είχε συμβεί να έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο -σχήμα λόγου «αντιμέτωπος», διότι ο Καζάκος τον πυροβόλησε πισώπλατα-, σε πείθει εύκολα πως είναι ένας ιδεολόγος και συνειδητοποιημένος αντιρατσιστής, ανοιχτόμυαλος και γεμάτος ενέργεια, ανήσυχος, προοδευτικός και ντόμπρος.«Καταρχήν θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για τα όχι και τόσο καλά ελληνικά μου -ξεκινάει την αφήγησή του, αφού πήρε όψη βαθιάς περισυλλογής-, αλλά η δουλειά μου δεν είναι με πολλούς Έλληνες και δεν έχω τη δυνατότητα να μάθω τη γλώσσα σας, αν και θα το ήθελα πάρα πολύ. Είμαι από το 1997 στην Ελλάδα και δεν με συγχωρώ (γέλια). Θα τα καταφέρω, όμως, έστω κι αν είμαι κάπως αργοπορημένος.

Στην Ελλάδα ήρθα ως οικονομικός μετανάστης. Δεν θα παριστάνω ούτε το θύμα ούτε τον πολιτικό πρόσφυγα για να κερδίσω την εύνοια του κόσμου. Όχι, όχι. Δουλειά έψαχνα όταν αποφάσισα να φύγω από τη Νιγηρία. Και ήρθα κανονικά με βίζα, όχι παράνομα. Δεν το λέω αυτό για να κατακρίνω αυτούς που έχουν έρθει με αυτόν τον τρόπο. Κι εγώ θα το έκανα αν δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Απλώς έτυχε και μπόρεσα τότε να βγάλω βίζα. Η δουλειά μου ήταν αυτή του μικροπωλητή όταν δέχτηκα την επίθεση από τον Καζάκο. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί! Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί τέτοιο μίσος από αυτόν τον άνθρωπο για άλλους ανθρώπους. Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί κάποιος μπορεί να πάρει ένα πιστόλι και να το στρέψει κατά αγνώστων για να τους σκοτώσει. Δεν κατάλαβα ποτέ και θα ήθελα πολύ να ξέρω αν εκείνος ο άνθρωπος έφερε τον εαυτό του στη θέση των θυμάτων του.

Εγώ τον έχω συγχωρέσει διότι είμαι χριστιανός. Το θέμα είναι αν εκείνος έχει μετανιώσει για το κακό που προκάλεσε. Αλλά ό,τι και να έχει κάνει, είτε έχει μετανιώσει είτε όχι, οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω και οι μνήμες των ζωντανών δεν σβήνουν εύκολα. Κακό πράγμα ο ρατσισμός, φίλε. Σε τυφλώνει και σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο κακό. Και ο ρατσισμός δεν γνωρίζει εποχές. Όταν συνέβη το κακό σε μας, δεν υπήρχε η σημερινή οικονομική κρίση και δεν κατηγορούσαν (οι ρατσιστές) τους μετανάστες ότι τους παίρνουν τις δουλειές. Τότε οι μετανάστες μόνο 'έκλεβαν και σκότωναν'. Έλα, όμως, που οι μετανάστες είναι τόσο άνθρωποι όσο και εκείνοι που τους κατηγορούν. Άνθρωποι με μερικές ανάγκες παραπάνω. Άνθρωποι που έφυγαν από το σπίτι και την πατρίδα τους για να βρουν μια καλύτερη τύχη σε κάποια άλλη πατρίδα. Ο πραγματικός μετανάστης, εκείνος που έχει σκοπό να προκόψει και να προοδεύει τίμια και μόνο με τη δουλειά του, αγαπά το ίδιο με την πατρίδα του τη χώρα που τον φιλοξενεί. Πατρίδα είναι η γη που μας τρέφει και για τον μετανάστη δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά. Αλίμονο σε μια πατρίδα, σε μια χώρα, σε ένα έθνος που αρνείται την αγάπη και τον σεβασμό των ξένων του.

Δεν θέλω να κοιτάω πίσω και δεν θέλω να θυμάμαι. Προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα, αν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν τα καταφέρνω πάντα. Η σκέψη μου δεν είναι μόνο σε μένα, αλλά και στους άλλους, σε αυτούς που σκοτώθηκαν, αλλά και στον Κόφι, που ζει μέσα στους εφιάλτες του με συντροφιά μια σφαίρα στο κεφάλι».

Προσπαθώ διακριτικά να τον φέρω στο ζήτημα της επίθεσης που δέχτηκε, αλλά μάταια. Σχεδόν δυσφορεί. Δεν του είναι ευχάριστο, αλλά ταυτόχρονα δείχνει αρκετά ώριμος για να μείνει προσκολλημένος σε κάτι που περνάει μόνο αν το λησμονήσεις. Τον ρωτάω αν πιστεύει πως ο Καζάκος ήταν τρελός, όπως και είχε ειπωθεί κατά τη διάρκεια της δίκης του. «Τρελός; Μα οι τρελοί δεν ξέρουν να επιλέγουν. Αν πράγματι ήταν τρελός, είναι περισσότερο από σίγουρο πως θα είχε πάρει στο λαιμό του και Έλληνες, όχι μόνο μαύρους. Είναι το λιγότερο αστείο να το λέει κανείς αυτό. Τυφλός ναι, τρελός σε καμία περίπτωση. Τυφλός από το μίσος και τον ρατσισμό του».

Δεν θέλω να τον κουράσω πολύ. Και ο ίδιος δείχνει επανειλημμένως πως δεν θα ήθελε να «ανακυκλώσει» τους πόνους. Από την κουβέντα μας δεν έλειψε ούτε η σημερινή οικονομική κατάσταση, ούτε τα γεγονότα του Αγίου Παντελεήμονα, ούτε ο ρατσισμός ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες από την Αφρική και την Ασία, ούτε η κατάσταση του κέντρου της Αθήνας, ούτε η εγκληματικότητα των αυτοαποκαλούμενων μεταναστών που, όμως, πιθανόν έχουν βρει στην Αθήνα τη «γη της επαγγελίας» για να δρουν και να κερδίσουν από την παρανομία, στρέφοντας άδικα ενάντια σε όλους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες τους κατοίκους του κέντρου, που είδαν τη ζωή και τις δουλειές τους να καταστρέφονται.

«Όσο το κράτος θα κλείνει τα μάτια στο πραγματικό πρόβλημα και θα αντιμετωπίζει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως εν δυνάμει εγκληματίες και όχι ως ανθρώπους, η λύση θα αργήσει να έλθει», κλείνει την κουβέντα ο Τίμοθι, που δεν ξεχνάει αυτούς που τον βοήθησαν. Μεταξύ πολλών, ξεχωρίζει την πρωτοβουλία των ανθρώπων που έγραψαν και εξέδωσαν το βιβλίο «Ο δρόμος προς την Ομόνοια», με τα έσοδα από τις πωλήσεις να έχουν πάει 100% σε αυτόν και τον Κόφι, το άλλο θύμα του Καζάκου, και να αποτελούν σανίδα σωτηρίας γι' αυτούς σε πολύ δύσκολες εποχές. «Ήταν -λέει- η ανάσα που μας κράτησε στη ζωή»!